4 grudnia 1992 roku na pierwsze spotkanie zorganizowane przez Radę Szkoły w Trzebownisku przyszło 30-ci Dzieci niepełnosprawnych wraz z Opiekunami, mieszkającymi na terenie Gminy Trzebownisko. Miały po kilka lat. Minęło ponad 30 lat. Większość z Nich mieszka nadal w naszej Gminie. Mają 35-40 lat. Ich Rodzice wtedy 35 – 45 latkowie dziś to 65-75 latkowie. Nasze Dzieci miały szczęście. Wychowywały się w kochających rodzinach. Nasze Stowarzyszenie i kolejne Władze Gminy zrobiły wszystko co w ich mocy, aby stworzyć dobre warunki do Ich rozwoju, rehabilitacji, integracji. Razem tworzyliśmy kolejne miejsca dziennego pobytu. Gmina Trzebownisko pod tym względem jest wyjątkowa. Każda Osoba Niepełnosprawna z naszej Gminy ma wybór. Może uczęszczać do Centrów Dziennej Aktywności w Zaczerniu, Terliczce czy Stobiernej. Tylko jak długo będą miały gdzie wracać. Ich rodzeństwo często wyjechało za granicę. Ich Rodzice nie mają siły, żeby opiekować się Nimi, kiedy nie wstają już z łóżka. Kolejny wyjazd do Zakopanego i wieczorne rozmowy uświadomiły mi, że przed nami kolejne przedsięwzięcie. Czas aby pomyśleć, co dalej. Bo przecież nie wyobrażamy sobie, żeby nasze Dzieci zostały umieszczone w DPS z dala od rodzinnych domów, przyjaciół, sąsiadów. Podczas ostatniego pogrzebu Matki Dziecka niepełnosprawnego uświadomiłam sobie, że NAGRODA OBYWATELSKA PREZYDENTA R.P. przyznana w 2013 roku za program MOJA GMINA MOIM DOMEM zobowiązuje nas do odpowiedzi na pytanie. Co dalej.

 

                                                                                                                Teresa Tomaka